ตอนที่ 5 Broken Heart
แรงดึงมันมากจนเสื้อบาดผิวขาวเป็นรอยแดงริ้วๆ มาร์คหน้ามืดและไร้สติ
เขากำลังจะข่มขืนเพื่อนตัวเอง
"อย่า มาร์ค อย่า นี่กูแบมแบม
มองกูดีๆสิ" หมอหนุ่มอ้อนวอน
"เป็นของกูแค่กูเท่านั้น"
กางเกงสแล็กถูกกระชากออกอย่างง่ายดาย มันหลุดไปพร้อมกับชั้นใน ปราการขั้นสุดท้ายของเขา
มือเล็กพยายามดันร่างสูงออกแต่สู้แรงมาร์คตอนนี้ไม่ได้เลย ริมฝีปากหนาระดมจูบแบมแบมสะบัดหน้าหนีแต่ก็ถูกอีกคนจับปลายคางไว้
แรงบีบมันเหมือนคีมเหล็กบีบจนเขาต้องเผยอปากรับสัมผัสร้อนของอีกคน ลิ้นเรียวไล้วนไปทั่วโพลงปาก
กวาดเอารสชาตที่ตัวเองปารถนาจากร่างบางมาสู่ตน
"อื้อ ยองแจ..." มาร์คสอดมือเข้าไปใต้หว่างขาของอีกคน
แล้วแยกขาเรียวนั้นออกจนกว้าง และกดหัวป้านนั้นเข้าไปในช่องทางเล็ก
"อย่า..อึก อื้ออออ เจ็บ มาร์ค กูเจ็บ
เอามันออกไป ม้าย ฮือออ มาร์ค"
ความเจ็บมันแล่นปราบไปทั่วร่างกายเมื่อมาร์ค
ดันแก่นกายตัวเองเข้าช่องทางเล็กโดยไม่มีการเบิกทางหรือเล้าโลมใดๆให้กับร่างเล็กสักนิด
เลือดสีสดไหลย้อยไปตามง้ามขา ขาว
แบมแบมกัดปากตัวเองจนได้เลือด
ปึก ปึก ปึก
ปึก ปึก ปึก
ปึก ปึก ปึก
"อื้อออ เจ็บมาร์ค กูเจ็บ พอ พอได้แล้ว
ฮือออมาร์ค" หมอหนุ่มร้องให้ออกมาอย่างน่าสงสารเขาไม่ได้ต้องการแบบนี้สักนิด
.... หมอหนุ่มร้องให้ออกมาด้วยความเสียใจและหวาดกลัว
มาร์คกลายเป็นปีศาจที่พลากทั้งร่างกายและหัวใจของเขาไป
"อย่าปฎิเสธกู
อย่า.."เสียงคำรามกดต่ำจนน่ากลัวมันลงมาพร้อมกับน้ำหนักตัวที่กระแทกลงมาที่ร่างกายบอบบาง
ถ้ามาร์คมีสติสักนิดเขาจะไม่กลายเป็นคนเลือดเย็นแบบนี้
"อื้ออ มาร์ค ฮือออ อย่า ฮือออ มาร์ค
ปล่อยกู"
"ซี๊ดดด แมร่งง รูร่านๆของมึง
นี่ตอดกูดีจริงๆ หึ ของไอ้แจ็คมันดีเท่ากูมั๊ย ลองของกูแล้วติดใจไหม"
ร่างเล็กไม่สามารถปกป้องตัวเองได้เลย ปล่อยให้ร่างสูงได้ตักตวงความสุขจนพอใจ
"อ๊ะ..อื้อออ..มาร์ค...มาร์ค"
ไร้ซึ่งความอ่อนโยนในทุกสัมผัส
ร่างกายเล็กต้องทนรับความปวดร้าวเพื่อให้อีกคนได้สุขสม
ยามที่แท่งร้อนกระแทกแรง
เขาต้องกัดหมอนเพื่อระบายความเจ็บและสุขสันต์ความสุขที่เขาไม่อยากรับ มาร์คจับตัวเขาให้คว่ำลง
กดหัวร่างเล็กจนจมเตียงก่อนจะขยับเอวสอบกระแทกด้านหลังจนคนใต้ร่างตัวโยกคลอนรับแรงที่โถมลงมาด้วยน้ำตานองหน้า
เสียงหวานกรีดร้องจนแทบไม่มีเสียงให้เหลือให้ร้องอีก..ร่างสูงทำลายเขาด้วยน้ำมือตัวเอง
ทำลายความเชื่อใจทุกๆอย่าง และทำลายตัวตนเขาด้วยความเลือดเย็น มาร์คฝังเขี้ยวตัวเองไปตามร่างกายขาวนวลเนียน จนเป็นรอบจ้ำแดงไปทั่วตัว
ช่องทางด้านหลังฉีกขาดอย่างรุนแรงเพราะมาร์คไม่คิดจะออมแรงให้เลยสักนิด
แม้จะร้องขอร่างสูงก็ไม่ฟังและยังคงไม่ลดละการกระทำของตัวเอง
"รักกูรึยัง...อยากอยู่กับกูรึยัง"
ปึก ปัก ปึก
"อื้อออ อ๊ะ
มาร์ค"เสียงแหบร้องครางแผ่วเบาจวนเจียนจะขาดใจ
"พอเถอะ กูไม่ไหวแล้ว
พอ...ได้แล้ว..ได้โปรด เถอะมาร์ค" มือเล็กเอื้อมไปแตะสันกรามอย่างอ่อนแรง
นึกอยากให้คนที่กำลังบ้าได้สติสักที...
"บอกว่ารักกู พูดมาว่ารักกู"
"กูรักมึงมาร์ค..กูรักมึง..อึก..อื้อออออ"
เขาปลดปล่อยออกมาพร้อมกับร่างสูง แต่มันยังไม่จบ มาร์คยังคงทำร้ายเขาด้วยความรุนแรงไม่มีหยุด
การกระทำอันป่าเถื่อนที่เขามอบให้กับเพื่อนที่รักตัวเองหมดใจ
มันยิ่งตอกย้ำให้อีกคนสำนึกตนเองว่าเป็นได้แค่ตัวแทน
ตัวแทนโดยที่อีกคนไม่รู้เรื่องอะไร
"มาร์ค..อืออออ มาร์ค....อื้อออ
"แม้จะตะเกียดตะกายลงจากเตียงกว้างด้วยแรงอันน้อยนิด
เขาก็ไม่อาจหลุดพ้นเงื้อมมือปีศาจคู่นี้ไปได้
"จะไปไหน" มาร์คดึงข้อเท้าแบมแบมให้กลับไปหา
"ฮือมาร์ค...อย่า ฮือๆๆๆ อื้ออออ มาร์คมมม"
พับๆๆๆ
อื้ออออออ
ปึก ปึก ปึก
"พอ พอแล้ว"
มือเล็กคว้าได้แต่อากาศ เขาเหนื่อยเต็มที
เหนื่อยที่จะรับกับความรู้สึกเจ็บแบบนี้แล้ว
"มาร์คหยุดเถอะ" เขาอ่อนล้าเต็มทีและร่างกายไม่อาจจะทนได้อีกต่อไป
ดวงตากลมชุ่มน้ำตาค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆและไม่รับรู้อะไรอีก......
อ่านต่อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น