ตอนที่ 11 ย้ำสถานะ "เมีย"
"อ๊ะ..อื้ออ เจ็บ อย่าทำแบบนี้ มาร์ค อื้อออ ..ไอ้เหี้ย แมร่งเอ้ยย"
ทันที่มาร์คยัดนิ้วเรียวเข้าไปในช่องแคบเล็ก แบมแบมสะดุ้งเฮือก เจ็บจนพูดไม่ออก
เหมือนร่างกายมันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เจ็บจนน้ำตาไหล
"อื้อออ มาร์ค เอาออกไป อื้อออ มันเจ็บ ฮึก มาร์ค ไอฟายย
ไอ้ชิงหมาเกิด อ๊า" แบมแบมด่าแบมแบมาดเสียงดัง ออกมาเป็นระยะๆ ร่างสูงไม่สนใจเขายังคงกดนิ้วควานหาจุดที่ทำให้แบมแบมยอมสยบ
"หึ ปากบอกว่าอย่า ด่ากู แต่รูมึงนี่ร่านใส่กูไม่หยุด
ตอดกูจนขยับไม่ได้ เป็นขนาดนี้ยังจะกล้าห้ามกูอีกหรอ"
สวบ สวบ สวบ
แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ
"อ๊า..อ๊ะ....อื้ออ อย่านะ อย่าโดนมัน อื้อออ"
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ ร่างเล็กบิดตัวไปมา
"อื้อ....มันอึดอัด เอาออกไป มาร์ค เอาออกไป" แบมแบมรู้สึกจุกเสียดที่ช่องทางด้านหลัง
เมื่อมาร์คเพิ่มนิ้วเขาไปอีก นิ้วเรียวหมุนคว้างไปโดนจุดเสียวของร่างบาง
"อื้อออ ฮ่า มาร์ค อ๊าอ๊า"
เอวบางร่อนอยู่บนอากาศอย่างยั่วยวน...หมดแล้วซึ่งความอดทนต่อแรงกามอารมณ์ที่ร่างสูงมอบให้
“รักกูอีกครั้งได้ไหม...กูขอร้อง
กูทรมาน กูจะตายแล้วแบมแบม...”เสียงแหบเอ่ยอย่างน่าสงสารแบมแบมหยุดดิ้น
เขากำลังเห็นมาร์คร้องให้ น้ำตาหยดลงใบหน้าเขา มาร์คก้มลงอย่างช้าๆและกดจูบกับริมฝีปากหมอหนุ่มอีกครั้ง
"อื้ออออ มาร์ค..." หมอหนุ่มรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก...ตอนนี้เขาไม่สนแล้วว่าจะเป็นยังต่อไปข้างหน้า
ขอแค่เวลานี้ ขอแค่ทำตามใจตัวเอง
......ขอแค่เวลานี้ขอให้เขาได้มีความสุขกับความฝัน....ก่อนที่จะตื่นมาเจอโลกแห่งความเป็นจริง
ในเมื่อตัวเขามีคู่หมั้นที่เป็นเหมือนบ่วงผูกคอเอาไว้…
เมื่อช่องทางรักพร้อมใช้งานเขาก็กดหัวป้านไปที่ช่องทางรักอย่างช้าๆ
กึด
"อื้อออออ อ๊ะอ๊ะอ๊ะ...อ๊า..." แท่งร้อนค่อยดันเข้าไปจนสุด แบมแบมนอนนิ่งแข็งเป็นหิน
ไม่กล้าขยับ อาการปวดแปรบแล่นไปตามกระดูดสันหลัง เขาทั้งจุกทั้งเจ็บ
"อย่าเกร็งไอ้หมอ" ปากเล็กเผยอรับอากาศเขาไปด้านในก่อนจะผ่อนลมหายใจออกช้าๆ
พยายามจะไม่เกร็ง มาร์ครู้สึกดีที่สุด ร่างกายขาวเนียน ร่างกายที่เขาสมควรจะปกป้อง
ร่างกายที่เขาเป็นเจ้าของตั้งแต่แรก... ริมฝีปากอุ่นประลงที่ปากอิ่มอีกครั้ง
ครั้งนี้มันนุ่มนวลจนไม่เหมือนมาร์ค...ปลายลิ้นชอนไชหาความหวานที่ไม่เหมือนใครของแบมแบม
กลิ่นกายหอมสะอาดลอยเข้าจมูก เขาสูดดมมันจนแทบจะกลืนกินร่างบางตรงหน้า มันยั่วยวน
จนเขาแทบคลั่ง
"ฟู่ๆ"
"อืม อย่างนั้น ค่อยๆหายใจนะมึง"
ร่างสูงเริ่มขยับเอวสอบอย่างช้าๆ กลัวร่างบางเจ็บ
"อื้ออ ไม่เอา อย่าขยับ นะ ..อะ..อื้อ อย่าพึ่ง
"มือเล็กดันหน้าท้องแกร่งไว้ไม่ให้ขยับเข้ามา
"ฮื่ออ นิ่งๆสิ" มาร์คคำรามในคอพลางดันมือที่ดันหน้าท้องเขาไว้ออก
แล้วยกขาแบมแบมข้างหนึ่งพาดไว้ที่บ่า ทำให้การสวนแก่นกายเข้าไปมันสะดวกมากขึ้น
แถมยังเห็นช่องทางสีสวยได้ชัดเจนขึ้น มาร์คเลียปากตัวเอง
พลางมองเรือนร่างที่สวยสง่าขึ้นสีแดง มองรอยรักที่เขาฝากไว้
มองดวงหน้าสวยที่หลับตาแน่นด้วยความกลัวเจ็บ ร่างสูงยกยิ้มขึ้นนิดๆ
เมื่อเห็นใบหน้า น่ารักๆนั่นแดงซ่านด้วยความเขินอาย แม้จะถูกต่อต้านอยู่บ้าง
แต่ก็ว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี
ปึก ปึก ปึก
ฟึบ ฟึบ ฟึบ
"ซี๊ดดดด..รัดแน่นจังวะ" มาร์คซี๊ดปาก
หัวเล็กสะบัดไปมาจนผมสีดำขลับแผ่กระจาย
"ยังรักกูมั๊ย มึงยังรักกูอยู่มั๊ย อื้ออ อ่า"มาร์คถามเสียงกระเส่า
ร่างเล็กปิดปากเงียบ มาร์คเลยเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเพื่อทำให้คนใต้ร่างยอมตอบคำถามเขา
"อ๊า...อื้มม มาร์ค เบา กูเจ็บ อะ อะ "
"ก็ตอบมาสิว่ายังรักกูมั๊ย ถ้าไม่ตอบ กูจะเอามึงให้ตายตรงนี้เลย
มึงจะได้ไม่ต้องไปมีคนอื่น"
"อึก..มึงบ้ารึไง ถึงมึงเอากูให้ตาย มึงก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
แม่กูประกาศหมั้นไปแล้ว" แบมแบมบอกอย่างจนใจ ก่อนจะครางออกมาเมื่อมาร์คกระแทกแก่นกายไม่ยั้ง
"อื้อออ...อะ อ๊า.."
"กูไม่สนแบมแบม กูสนแค่มึง“หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้
แต่งได้ก็หย่าได้ แค่มึงเลือกที่จะอยู่กับกูเคียงข้างกูเหมือนเมื่อก่อน
กูจะทำทุกวิถีทางให้เจบีมันถอนหมั้นกับมึง" มาร์คบอกเสียงลอดไรฟัน
แววตาดุจ้องมองคนร่างเล็กด้วยความจริงจัง มาร์คพูดจริงทำจริง แววตานั้นไม่ได้โกหก
พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเขาจริงๆนะเหรอ ทำทั้งๆที่ไม่ได้รักนี่อะนะ
ความรู้สึกเจ็บมันตีตื้นขึ้นมา
"มึงจะทำแบบนั้นทำไมวะ ในเมื่อมึงไม่ได้รักกู มึงสมควรจะปล่อยกูไปนะมาร์ค"
เสียงแบมแบมสั่นน้อยๆ ในเมื่อไม่ได้รัก จะทำแบบนั้นทำไม ให้ทรมานกันทั้งสองฝ่าย
"ใครบอกว่ากูไม่รัก ถ้ากูไม่รักกูไม่มาทำระยำแบบนี้กับมึงหรอกไอ้หมอ
กูคงไม่มานั่งง้อนั่งตามมึงอยู่แบบนี้ มันทรมานมากมึงรู้ไหม กูไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่าง
มาร์ค ต้วนจะต้องมาตกม้าตายเพราะความโง่ของตัวเอง" มาร์คพูดสวนขึ้นมา แบมแบมหันมามองคนตรงหน้าช้าๆ
ใครจะเชื่อว่าคำว่ารักมันจะออกจากปากคนอย่างนั้น
"มึงแน่ใจแล้วหรอว่ามันคือความรัก...ไม่ใช่ความรู้สึกผิดที่ต้องรับผิดชอบในเรื่องที่มึงทำกับกู"
น้ำเสียงเรียบนิ่งถามอีกคนผ่านม่านน้ำตา ไม่รู้มันจะดีหรือเสียใจดี
ที่ได้ยินคำๆนั้น
"แล้วมึงคิดว่ากูต้องทำยังไง กับไอ้ความรู้สึกบ้าๆนี่วะ กูหวงมึง
กูเกลียดมันที่มาแตะต้องมึง กูไม่ชอบที่มึงยิ้มให้ใคร กูอยากอยู่ใกล้ๆมึง
กูโมโหทุกครั้งที่มึงเอาแต่ไล่กู ทั้งที่ๆเมื่อก่อนมึงไม่เคยเป็น กูรู้ว่ากูเลว
แต่คนเลวๆอย่างกูจะกลับตัวกลับใจไม่ได้รึไงวะ กูขอโทษที่ไม่เคยรู้ว่ามึงชอบกู
กูโง่เองที่มองข้ามมึง..กูมันควาย กูมันสาระเลว กูมันเหี้ย ไอ้มาร์คมันเหี้ยมาก
เหี้ยมากที่คิดจะเอาเพื่อมาทำเมีย เหี้ยที่รักหมอแบมแบม"
คำพูดมากมายพ่นออกมาจากคนตรงหน้า แบมแบมฟังมันทุกถ้อยคำ
ที่ร่างสูงก่นดาตัวเองด้วยหัวใจที่พองโต เมื่อไหร่กันที่คนตรงหน้าตัดใจจากอีกคน
เมื่อที่เริ่มรู้ว่ารักเขา
"เมื่อไหร่มาร์ค ความรู้สึกที่มึงมีนะตั้งแต่เมื่อไหร่"
มือบางเอื้อมออกไปพร้อมกับโน้มตัวมาร์คลงมาแนบอก
"ไม่รู้...ตั้งแต่วันที่กูปล้ำมึงแล้วมึงไล่กูออกไปจากชีวิต..หรือตั้งแต่แรกก็ไม่รู้
กูไม่เคยรู้สึกจริงจังกับใครมาก่อนจนมาเจอยองแจที่กูคิดว่ามันจะสามารเติมเต็มชีวิตกูได้
แต่เปล่าเลย ที่กูคิดคือกูแค่อยากมีใครสักคนมาเคียงข้างเวลาที่กูไม่เหลือใคร
เวลาที่กูไม่สบาย เวลาที่กูเหงา กับยองแจมันไม่ใช่มันเป็นแค่ความสงสารและเอ็นดูยองแจมันไม่เคยคิดเกินเลยกับกูสักครั้ง
แต่กับมึง มึงทำทุกอย่างให้กู มึงมาเติมเต็มให้กูแต่กูกลับมองข้ามมันไป"
ใช่เพราะทั้งชีวิตเขามีเพื่อนแค่สองคน คือแบมแบมกับ จินยองที่ตอนนี้อยู่กับครอบครัวที่อเมริกา
ทั้งเขากับแบมแบมจึงอยู่ด้วยกันตลอด ทั้งกิน นอน เที่ยว มารู้ตัวอีกที่
ว่าวันหนึ่งเวลาไม่มีอีกคน เขาก็อยู่ไม่ได้...แบมแบมเป็นคนเดียวที่รู้ใจเขาแค่มองตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
"ที่นี้มึงเข้าใจความรู้สึกกูรึยัง ว่าเวลามึงไปมีใคร หรือคบกับใคร กูรู้สึกยังไง"
มือเล็กลูบหัวอีกคนอย่างอ่อนโยนมาร์คไม่ขยับกายแล้วเขานอนนิ่งๆทั้งที่แท่งร้อนยังเสียบอยู่ที่ช่องทางด้านหลัง
"อืม กูทนไม่ได้วะ กูรู้สึกเจ็บ
กูไม่เข้าใจว่าทำไมกูต้องหวงมึงมากขนาดนั้น"
"อืมกูก็หวงมึงเวลามึงไปกับใคร แต่กูพูดไม่ได้ไงมาร์ค
ถ้ากูพูดไปกูกลัวมึงจะเลิกคบกับกู"แววตาคมรื้นขึ้นมา
ยามนึกถึงที่อีกคนจะเกลียดตัวเอง
"แล้วตอนนี้ละมึงยังกลัวอีกมั๊ย" มาร์คดันตัวขึ้นและถามออกไป
ร่างบางส่ายหัวแล้วยิ้ม
"กูไม่กลัวแล้ว..."
"อืมกูก็ไม่กลัวที่จะรักมึงแล้วแบมแบม อยู่กับกูนะ"
ร่างสูงยันตัวเองให้ลุกขึ้น
แล้วจูบลงที่หน้าผากมนความรู้สึกทุกอย่างในตอนนี้มันถูกปลดพันธนาการออกมาจนหมด
ทั้งคู่รู้สึกโล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก
"........" แบมแบมเงียบไปไม่นึกไม่ฝันวามาร์คจะรักตน
มันดีใจจนพูดไม่ออก
"ไม่ตอบบ"
ปึก ปึก ปึก
พับ พับ พับ
"อ๊า มาร์ค อ๊า เบา มันลึกไป ฮ๊า....อื้ออ"
แบมแบมครางออกมาไม่เป็นศัพท์ มาร์คร้อนแรงกับเขาอีกครั้ง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรักตัวเอง
หัวใจที่เคยขาดน้ำมาหล่อเลี้ยงจนเกือบแห้งตาย มันกลับฟื้นมามีชีวิตอีกครั้ง
"อ่า แบมแบม
จำไว้ว่ามึงเป็นเมียกูแล้ว..อย่าให้ใครแตะต้องมึงอีก..รับปากกูสิ"
เสียงเข้มสั่งเมียหมาดๆของเขา
"....." เขาอยากจะตะโกนใส่หน้าว่ามึงคือคนแรกของกูและจะเป็นคนสุดท้ายด้วย
แต่แรงเสียดทานจากด้านหลังมันทำได้แต่ส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างเดียว
"ไม่ตอบอีกแล้วใช่ไหม" มาร์คจับร่างบางพลิกคว่ำทั้งที่แก่นกายยังเชื่อมต่อกันอยู่
แบมแบมนิ้วหน้านิดๆ เพราะเจ็บช่องทางด้านหลัง
"อ๊า...ไอ้มาร์ค มึงจะแรงควายไปไหนกูจุกไอ้สัส ...อื้อออ ยะ
หยุด.."
"มึงว่าอะไรนะ.อ๋ออ อย่าหยุดใช่ไหม ได้ กูจัดให้
เสือกไม่ตอบคำถามกูดีนัก"
ปักๆๆๆๆๆๆ
แรงกระแทกของเอวสอบดันเข้าหาร่างโปร่งสุดแรง
จนเตียงกว้างราคาแพงถึงกับลั่นเอี๊ยดอ๊าด ชนกับกำแพง
"พ่อมึง อื้ออออ เบา อ๊า กูเสียวว อื้อออ" แบมแบมเอื้อมแขนไปจิกฝ่ามือที่จับเอวเขาไว้แน่นจนเลือดซิบ
"ตอบสิ"
"อ๊า....กู..อื้อ จะพยายาม"
"ไม่ใช่แค่พยายาม มึงต้องทำให้ได้ แบมแบม" คำสั่งของคนเอาแต่ใจ
....
"อื้ออออ"
พับๆๆๆ
สองร่างสอดประสานกันอย่างลงตัว กายเล็กบิดพลิ้วตามแรงโหมที่ร่างสูงส่งมา
ร่างกายที่บดเบียนกันจนไม่มีช่องทางให้อากาศผ่าน
มือหนากอดรัดร่างบางเอาไว้แน่นในท่านั่งโดยที่คนตัวเล็กกว่านั่งทับแก่นกายเขาเอาไว้พร้อมกับขยับขึ้นลง
แขนเรียวยกคล้องคอหนาอย่างอัตโนมัติ ใบหน้าสวยคมหงายเริดไปด้านหลังพร้อมกับโยกตัวขึ้นลงจนเกิดเสียงหยาบๆ
ตับ ตับ ตับ
"ซี๊ดดด เสียวสุดๆเลยหมอ..เอาแรงๆเลย" คนถูกเร้าก็บ้าจี้กระแทกกายลงมาแรงตามคำขอ
แก่นกายใหญ่ยาวที่ตัวเองกำลังมัวเมาอยู่
มันพุ่งโดนจุดเสียวหลายต่อหลายครั้งจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
ร่างโปร่งใกล้จะถึงฝั่งฝันก็ยิ่งโยกแรงและเร็ว ช่องทางรักตอดแก่นกายร่างสูงถี่รัว
"อื้อ มาร์ค กูจะเสร็จ อ๊า
อื้อออ "
"เร็วสิกูก็ด้วย...อ่า..เสียวสัสๆเลยเมีย"
"มาร์ค อื้อออ ซี๊ดดด"
ตับๆๆ
แจ๊ะๆๆๆ
ฟึบๆๆๆ
"อ๊างงงง/อ่า...."
ร่างกายที่หอบเหนื่อยผละออกจากกันเล็กน้อย แต่ยังคงแช่แท่งร้อนเอาไว้กับร่างบาง
มาร์คยิ้มให้กับแบมแบม เขามีความสุข
และได้รู้แล้วว่ารักมันเป็นยังไง
"รัก..."
"-///- อะ..อืม เหมือนกัน"
"ขอโทษนะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา กูสัญญา
ว่ากูจะเป็นคนดีให้มึงภูมิใจ"
"อืมม"
จุ๊บ
มาร์คจูบขมับร่างบางแล้วรวบตัวมากอดแนบอก เขาสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ว่า
จะรักษาความรักครั้งนี้ไว้ให้ได้แล้วทั้งคู่ก็เข้าสู่นิทราในเวลาไม่นาน
อ่านต่อ
https://writer.dek-d.com/T_MB9397/story/view.php?id=1535037
